Hierbij mijn hele lange verslag. Maar ik weet dat jullie van lezen houden
Woensdagavond laat waren we aangekomen in Luxeuil. Donderdagochtend lekker rustig aangedaan en 's morgens nog een klein rondje gemaakt. Veel eten was de opdracht voor dit jaar, dus daar heb ik de rest van de dag mee gevuld. Vrijdagochtend verslapen (dat was lekker!). We waren nog net op tijd voor het ontbijt. Ook daarna nog weer een klein rustig rondje gepeddeld en 's middags de standaard rituelen ter voorbereiding op zaterdag. Het weer op donderdag en vrijdag was fantastisch, dus daar hebben we erg van kunnen genieten. De weersvooruitzichten voor zaterdag waren echter erg slecht en dat baarde mij nogal wat zorgen. Ik had nog nooit een cyclo in de regen gereden en heb normaal snel last van onderkoeling. Een stelletje in ons hotel die ik van eerdere deelnames nog ken, besloot niet te starten. Op de één of andere manier gaf mij dat extra moraal. Vrijdag nog even een peptalk gehouden met mijn vriend.
Zaterdag 's morgens weer geprobeerd om goed te eten, maar vanwege de zenuwen is dat altijd een hele opgave. Dit keer ook een bidon Carbo van Born genuttigd. Dat was niet slim, want die kwam er later weer even hard weer uit toen we net wilden vertrekken uit het hotel.

Dat doe ik dus nooit meer.
Voor mij was de grote uitdaging dit jaar om goed te eten. Ik heb geprobeerd elke half uur wat naar binnen te werken (meestal gelletjes). Ik had het alarm op mijn Garmin op een half uur gezet. Ik dacht dat ik dat redelijk had bijgehouden, maar ik kwam toch nog met 5 gelletjes thuis. Wellicht dat het eten bij een volgende cyclo nog wat beter kan.
Ik mocht dit jaar starten in het eerste startvak en dat vond ik wel relaxed. Ik hoefde daardoor niet heel vroeg naar de start voor een goede startplek. Het was toen gelukkig nog droog. Daar was ik erg blij mee. Toen het een beetje begon te miezeren maakte ik de fout om toch mijn regenjasje aan te doen. Dat had ik beter kunnen laten. Het ging niet echt hard regenen en bij de eerste twee klimmen van de dag brak het zweet mij natuurlijk uit. Het eerste vlakke stuk was het erg nerveus rijden. Elke keer weer vol in de remmen. Niks voor mij. Ik was blij toen we eindelijk in Faucogny aankwamen. Wel was de groep toen nog veel te groot. Ik kon daar slecht doorrijden. Ik kwam daar later Evert nog tegen en ook op de klim naar de Chevrères.
Op de eerste twee klimmen heb continue bij twee concurrentes gereden. Van Christine Muller Seiler verwachte ik sowieso dat zij voor mij zou finishen, en Linda Stuurman was aardig aan mij gewaagd verwachte ik vooraf. Ik had Christine nog niet eerder zien klimmen, maar die heeft een paar benen. Bijna bodybuilder waardig. Dat ik rond haar heen bleef fietsen op de Chevrères gaf mij natuurlijk wel extra moraal.

Op de top van de Chevrères besloot ik echter te stoppen om mijn jasje uit te doen en raakte ik beide dames (uiteraard) uit het oog.
Het weer viel op dat moment nog steeds heel erg mee. De weg was uiteraard wel erg nat, dus iedereen daalde zeer behouden. Dat vond ik erg opvallend. Ik had meer kamikaze piloten verwacht. In aanloop naar de Ballon d'Alsace zat ik een groepje dat redelijk draaide. Ik was al aan de klim begonnen voordat ik er erg in had. De klim liep erg lekker en op een gegeven moment zag ik Linda ook weer voor mij fietsen. Ik haalde haar echter niet bij en later (in de mist) zag ik haar niet meer. Bovenop de Ballon snel twee bidons gevuld en afgedaald. Ondanks het natte wegdek ging dat prima. Ik kreeg ook steeds meer vertrouwen. Wel een paar spetters daar, maar dat zette gelukkig niet door. Tussen de Ballon en de Hundsrück zat ik in een lastige groep. Die draaide niet echt lekker. Ik heb daar zelf regelmatig zelf kopwerk moeten doen, met nog twee heren. De rest zat lekker uit te rusten in ons wiel. Ik snap dat nooit. Als je gezamenlijk een goede trein opzet waarbij iedereen een kopbeurt doet, dan heb je daar toch allemaal winst van. Ik heb dat vorig jaar gehad bij de Lapebie. Daar had ik een groep die draaide echt lekker samen.
De Hundsrück is niet zo'n lange klim. Ik was dan ook in een zucht boven. In de afdaling nog even een inschattingsfout gemaakt en een slipper gemaakt in een bocht, maar ik kon gelukkig goed corrigeren en bleef overeind. Het stoplicht sprong net op groen toen ik aankwam, dus ik kon meteen doorfietsen. Nog even een reepje naar binnen gewerkt en toen aan de Grand Ballon begonnen. Ik kan die klim inmiddels dromen en heb daar ook bijna alle QOM's. Inmiddels vind ik het ook een fijne klim. Geen problemen daar gehad. Vorig jaar was ik daar al een beetje op en protesteerden mijn benen enorm. Nu geen centje pijn. Ik had daar achteraf gezien best wat meer gas kunnen geven. Bovenop flinke bewolking en dus ook in de mist gereden. Laatste stuk begon het te regenen.
In de afdaling langs het ongeluk gereden. Ik hoorde later dat er wielrenners zijn tegengehouden op de Grand Ballon om de ambulance(s) te laten passeren. Ik mocht gelukkig wel gewoon doorrijden. Er stond al wel een lange file. Beide fietsen waren helemaal aan gort gereden. Dat zag er zeer ernstig uit. Degene die echter in de ambulance lag keek net even op toen ik passeerde. Die was dus in ieder geval goed bij kennis. Normaliter doet een valpartij mij mentaal nogal wat, maar nu leverde mij het gelukkig geen extra schrik.
Op de Crêtes zat ik vervolgens helemaal alleen. Ik haalde alleen wielrenners in die niet konden aanhaken. Bij Le Markstein weer snel twee bidons gevuld en een cola (yeah!!) gedronken. Weer een reepje voor in de afdaling in mijn mond gedaan. Al kauwend naar beneden. De afdaling is altijd wel een bijtrap afdaling, maar gelukkig stond er dit keer niet veel wind. Bij Kruth aansluiting gevonden bij een klein groepje.
D'Oderen liep lekker. Vorig jaar was mijn moraal daar een beetje verdwenen, maar nu voelden de benen nog steeds prima. Lange tijd met twee heren opgereden. Helaas aan het eind van de klim toch een beetje op en kon ik niet meer volgen. Shit! Vervolgens helemaal alleen de afdaling in. Ook rond de Col de Menil helemaal alleen. Ik keek elke keer om of er al wielrenners volgden, maar helaas. Uiteindelijk dan toch een groep, maar die gingen in mijn wiel hangen. Ik moest ze echt aan kop dwingen, maar niemand trapte echt lekker door. Ook bij Le Thilot mochten we meteen doorrijden bij het stoplicht. Vorig jaar heb ik daar 'lang' stilgestaan. De pannenkoeken in mijn groep bleken aan de voet van de klim ineens wel weer energie te hebben en reden in een vlot tempo bij mij weg. Stom! Dat laat ik een volgende keer niet meer gebeuren. Elke keer denk ik tijd te verliezen op de vlakke stukken en doe veel te veel kopwerk, terwijl de rest zich lekker zit te sparen.
De Croix liep oké, maar ook niet meer dan dat. Daar ook geen goede tijd gereden. Wel kwam ik daar Linda weer tegen en die zat er een beetje doorheen. Ik passeerde haar dan ook eenvoudig. In de afdaling sloot zij wel weer aan en samen sloten we weer aan bij wat heren. Nu weigerde ik zelf kopwerk te doen, want ik wilde hoe dan ook goed herstellen voor het laatste steile stuk. Onder luid protest deed één man uiteindelijk kopwerk. Ik dacht, bekijk het maar, nu profiteer ik een keer.

Op het eerste steile stuk fietste ik eenvoudig weg van iedereen. Ook het tweede steile stuk vol gas kunnen geven. Jeetje, wat ging dat makkelijk. Ik ging als een speer (voor mijn gevoel dan). Ik kwam echter, op één man na, niemand meer tegen. Gelukkig vlak voor de afdaling kwam er een groep aan. Ik was vast besloten aan te haken bij deze groep en niet meer te laten lopen. Ik wilde hoe dan ook in het dal een goede trein hebben. Vooral bij de afdaling was dat een uitdaging, dacht ik. Maar ik daalde top en eigenlijk bijna vooraan. In het dal ben ik strak in het wiel gaan zitten. Het ging erg hard. Er waren drie heren die de trein trokken en bij het afwisselen ging elke keer flink het gas erop. Ik kon echter 'makkelijk' blijven volgen. Volgens mij hadden de heren achter mij het een stuk zwaarder. Ik reed ook goed op de souplesse (gem cadans van 105 zag ik later op Strava). Het regende toen behoorlijk en zat vol in de sproeier. Het ging top en ik was verrast hoe fris ik nog was. Heel de dag heb ik mijn benen nauwelijks gevoeld.
Over de finish was ik dan ook wel een beetje teleurgesteld dat ik bijna dezelfde tijd als vorig jaar had gereden. Ik had op een betere tijd gehoopt. De omstandigheden waren uiteraard wel heel anders. En de snelste tijd van 2016 is ook zo'n 12 minuten langzamer dan die van 2015. Dat zegt toch ook wel iets. Vorig jaar was ik overall bij de dames als 7e geëindigd. Ik hoopte op een top 5, maar je bent uiteraard wel enorm afhankelijk van wie er aan de start staan. Ik was echter uitzinnig van vreugde toen in hoorde dat ik overall en in mijn categorie 3e was geworden. Podium!!!
Uiteraard was Ils van der Moeren de snelste dame. Zij is echt onverslaanbaar. Overall is zij zelfs 46e geworden dit jaar. Het verschil tussen mij en Christine was echter alweer wat kleiner dan vorig jaar. Linda is uiteindelijk als 4e gefinisht en is 1e in haar categorie geworden. Ook een bijzonder goede prestatie! Ik heb lang met haar nagepraat. Leuk om haar nu ook een keer te ontmoeten.
Ondanks het slechte weer heb ik dus een topdag gehad. Heerlijk gereden en een fantastisch resultaat! Wat dat betreft is Ariën zijn wens uitgekomen.
Het weer verslechterde pas echt toen ik al gefinisht was. Het hoosde werkelijk tijdens de podiumceremonie. Nadat ik nog wat gegeten had samen met Linda ben ik terug gegaan naar het hotel. Na de warme douche en nadat ik nog wat gedronken en gegeten had, ben ik met de auto terug gegaan naar Raddon om daar mijn vriend op te wachten. Ik ben ontzettend trots dat ook hij de hele tocht zonder problemen heeft uitgereden. Hij heeft al die hoosbuien ook nog over zich heen gekregen.